Değişkenler ve sürekli değişenlerle dolu bir dünyada yaşıyoruz. Değişimi durdurmak veya değişimsiz bir yaşam kurgulamak mümkün değil. Gelecek, hatta bugün dahi belirsiz. Peki bu değişimlerin ve belirsizliklerin ortasında, hakikatimizi nasıl bulacağız? Bu belirsizliklerle dolu dünyada şüpheyi nasıl etkili bir araç haline getirebiliriz? Şüphe ile doğru soruları nasıl sorabiliriz?

Şüphe, sorgulama ve keşiflerle dolu bir dünyanın kapısını aralar. Şüphe kendi inançlarımız ve varsayımlarımızı sorgulamamıza, öncelikle kendimize bir ayna tutmamıza neden olur. Kendimize ve çevremize sorduğumuz bu sorular, hakikatimizi keşfedebilmek için önemli bir rol oynar.

Merak, kişinin öğrenme ve keşfetme iştahı. Kişiye meselesini bulduran, tutkusunu keşfettiren yegane dürtü. Merak ile çıktığımız yolda bizi neler bekliyor? Merak, nasıl bir serüveni başlatıyor?

Her hikaye merak ile başlar. Yollar meraklarımıza göre şekillenir, merak ettiğimiz yerde dururuz, hayret ederiz, öğreniriz, keşfederiz. Siz neleri merak ediyorsunuz?

Tutku, istikrarlı bir meraktır. Anlam yüklediğimiz deneyimleri gösterir. Gün geçtikçe derinleştiğimiz ve merakımızın hiç bitmediği yolculuklar sunar. Motivasyonumuzun kaynağını oluşturur, zorluklar karşısında da kararlı bir duruş sergileyebilmemizi sağlar.

Denge durağan değildir. Aksine tüm hareketlerin ortasında bir ahengi bulabilmektir denge. Bütün bu dinamizmin içerisinde yaşayan insanın, mutlak bir denge bulabilmesi mümkün müdür?

Dengemizi yakalamaya çalıştığımız bir yoldayız. Yaşamdaki mutlak denge, alma ve verme üzerine de kurulu. Neyi alıyor ve neyi veriyoruz? Hep aldığımız veya verdiğimiz bir yaşam, noksanlıklar veya fazlalıkların ağırlık gösterdiği bir hal alıyor. Peki bu dengeyi yakalama imkânında huzuru bulabilir miyiz?

Huzur, var olanla barışık olma halidir. Huzur, sadece "olumlu"; tüm duyguların kabul edilmesi ve onlarla barışık olunması durumudur. Her duyguyu yaşamak ve kabullenmek, içsel bir denge ve huzur sağlar. Bu bütünsel kabul hali, yaşam deneyimlerimizdeki dengeyi sağlar; anlık duygu durumlarla değil, bütün resmi gördüğünüz bir yaşamı meydana getirir.

Algılarımız vicdanımızın yaptığı muhakeme sonucu oluşur. Bu muhakemede akıl, kalp, zihin, irade ve hisler bir arada çalışarak vicdanımıza eşlik eder. Peki tüm insanlarda bulunan bu işlevler, neden herkeste farklı çalışır?

Vicdanı uyandırmadığımız, onun üstüne bir örtü örttüğümüz vakit; algımız nasıl şekillenir? Vicdanı daha özgür kılabilmek için üzerindeki örtüyü kaldırmak, onun sesine varlık imkanı tanımak gerekiyor. İnsan ancak bu haliyle, dürtülerle yönetilmeyen bir muhakemeyi ortaya koyabiliyor. O halde vicdanımızı nasıl uyandıracağız?

İstikrarla çalıştığımız, merak ettiğimiz, ilgimizi uyandıran yanımız; tutku. Tutku ile bağlı olduklarımız, kişinin anlam dünyasındaki en mühim yerdedirler. Onlara yüklenen anlam ile ümit ederiz, yola çıkarız, çabalarız, cesaret ederiz.

Cesaret edebilmek için bir anlam ararız. Korkuya rağmen bir ümidin peşine düşeriz. Çünkü tutku ile bağlıyızdır ona. Korkuya rağmen bize cesaret yükleyecek tutkumuzu, meselemizi nasıl bulabiliriz?

Her canlının hareket halinde olduğu, stabil kalmanın ancak yaşamın sonunda mümkün olduğu bu yaşamda, mutlaka bir şeylerin dönüşümü gerçekleşiyor. İnsan da pek tabii değişiyor ve değiştiriyor. Ancak bu değişim neye, nereye doğru oluyor?

Devrimimiz önce kendi içimizde başlıyor. Kendimize bir ayna tutuyoruz ve kendi içimizdeki değişimimiz de dahil olmak üzere hiçbir değişim, bir anda olmuyor; süreç gerektiriyor. Çünkü her devrimin içerisinde bir evrimleşme süreci bulunuyor. Bu süreçler ile dünyayı okuyor, yönümüzü buluyoruz. Peki hangi yöne doğru değişiyor, neleri değiştiriyor, nelere dokunuyoruz?